10 Μαίου 1956. O απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, με στόχο την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ήταν σε εξέλιξη.

Η Κύπρος ασφυκτιούσε κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα των αγγλικών στρατευμάτων. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες είχαν κοπεί και είχε διακοπεί η κίνηση των οχημάτων στους δρόμους.

Το κλίμα ήταν τεταμένο, εξαιτίας της προγραμματισμένης εκτέλεσης των δύο στελεχών της Ε.Ο.Κ.Α. Οι αντιδράσεις των Κυπρίων και των Ελλήνων ήταν έντονες, αλλά ο σκληρός στρατάρχης Χάρντινγκ ήταν αμετακίνητος και ανελέητος.

Ο Δημητρίου ακούει την ποινή του και σχολιάζει:

«Λυπάμαι που δεν θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δεν με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά. Γεια σας».

Την παραμονή της εκτέλεσής τους, όλοι οι κρατούμενοι τους κάνουν συντροφιά, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Το ξημέρωμα βαδίζουν στην κρεμάλα, τραγουδώντας το ίδιο άσμα. Μαζί.

Ο Καραολής λέει: «Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε».